ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το πρόβλημα της
ελληνικής οικονομίας είναι ότι οι δαπάνες του κράτους τα τελευταία πολλά χρόνια
είναι μεγαλύτερες από τα έσοδα του. Αυτό δημιουργεί έλλειμμα που για να
καλυφθεί το κράτος δανείζεται. Το σύνολο των δανεικών είναι το δημόσιο χρέος.
Αυτό υπολογίζεται όχι με βάση απόλυτα νούμερα αλλά με ποσοστό επί του
Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της χώρας. Το ΑΕΠ είναι το σύνολο της
αξίας των αγαθών και υπηρεσιών που παράγει η χώρα. Το ΑΕΠ ισούται επίσης
με το Ακαθάριστο Εγχώριο Εισόδημα, δηλαδή το σύνολο των αμοιβών και κερδών όσων
παράγουν. Το πρόβλημα άρχισε όταν το σύνολο του δημόσιου χρέους (διαχρονικά)
πέρασε σε ποσοστό το 120% του ΑΕΠ. Εκεί οι αγορές που μας δάνειζαν, μας
θεώρησαν επισφαλής επένδυση για τα χρήματά τους και ζητούσαν μεγαλύτερο επιτόκιο
δανεισμού επειδή αυξήθηκε το ρίσκο που παίρνουν. Το γεγονός αυτό
κατέστησε ασύμφορο το δανεισμό μας από τις αγορές και έπρεπε να βρούμε άλλο
τρόπο χρηματοδότησης του ελλείμματος του κράτους. Για αυτό πήγαμε στο ΔΝΤ και
στον ESFS. Τα χρήματα που
πήραμε από εκεί αντικατέστησαν τα ομόλογα που είχαμε εκδώσει. Με το «κούρεμα»
των ομολόγων που έγινε πέρσι, μειώθηκε το δημόσιο χρέος. Ταυτόχρονα
εξασφαλίσαμε και τη χρηματοδότηση μελλοντικών ελλειμμάτων έως το 2014,
και ο στόχος είναι το 2020 το έλλειμμα μας να μη ξεπερνάει το 120% του
ΑΕΠ.
Το κράτος πως
δημιούργησε ξαφνικά τόσο μεγάλα ελλείμματα και έφτασε εκεί το χρέος; Μα ένα
μεγάλο κομμάτι του χρέους δεν αφορά το κράτος αλλά τις τράπεζες. Για να
αντιμετωπίσουν την κρίση του 2008 οι τράπεζες χρειάστηκαν κεφάλαια για να
συνεχίσουν να λειτουργούν και όλα τα κράτη της Ευρώπης αντιμετώπισαν το
πρόβλημα με την ίδια ακριβώς συνταγή, δανείστηκαν τα κράτη από τις αγορές για
να δανείσουν άτοκα τις τράπεζες οπότε αυτές με τη σειρά τους να
κεφαλαιοποιηθούν και να μπορούν να λειτουργήσουν. Αυτό έγινε με την έκδοση
κρατικών ομολόγων και παραχώρηση τους στις τράπεζες με τη μορφή εγγυήσεων. Το
ομόλογα αυτά οι τράπεζες τα έδιναν στην Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα σαν εγγύηση
και δανείζονταν με επιτόκιο 1%. Το ομόλογα αυτά συνυπολογίζονται στο
δημόσιο χρέος, πράγμα που ευτυχώς τώρα η Ευρώπη επιθυμεί να αλλάξει.
Η γενική κατεύθυνση
που ακολουθείται για να ξεπεράσουμε την κρίση είναι η μείωση των ελλειμμάτων
αυξάνοντας τα έσοδα του κράτους (επιπλέον φορολογία) και μειώνοντας τις δαπάνες
τους (μείωση μισθών ΔΥ, μείωση συντάξεων, περικοπή δαπανών από παιδεία, υγεία
κλπ). Ο στόχος είναι το κράτος να γίνει «κερδοφόρο» ώστε να μη χρειάζεται να
δανείζεται και να μπορεί να εξυπηρετεί τα ετήσια τοκοχρεολύσια του χρέους του.
Σε αυτή τη λογική πάρθηκαν τα τελευταία 2 χρόνια διάφορα μέτρα άλλα
επιτυχημένα και άλλα αποτυχημένα, άλλα οριζόντια και άδικα άλλα στοχευμένα και
δίκαια. Δεν θα αναλύσουμε όμως το τι έγινε μέχρι τώρα αλλά το τι μπορεί
να γίνει από εδώ και πέρα ώστε να επιτύχουμε το στόχο με τις λιγότερες
«παράπλευρες» απώλειες.
1
1. Υποχρέωση από τους αγρότες στην τήρηση βιβλίου εσόδων εξόδων.
Σήμερα, ο αγρότης
διαθέτει την παραγωγή του με ένα Δελτίο Αποστολής και ο έμπορος είναι αυτός που
εκδίδει Τιμολόγιο Αγοράς για τα αγροτικά προϊόντα. Η τιμή που αναγράφεται στο
Τιμολόγιο τις περισσότερες φορές δεν είναι η πραγματική αλλά πολύ μεγαλύτερη.
Αυτό γίνεται για δυο λόγους, ο πρώτος είναι ότι ο έμπορος, με βάση της τιμής
αγοράς προσθέτει το περιθώριο κέρδους του και διαμορφώνει την τιμή πώλησης.
Είναι κατανοητό ότι η τιμή αυτή είναι μεγαλύτερη από ότι θα έπρεπε και τη
διαφορά την καρπώνεται ο έμπορος αφορολόγητη μιας και λογιστικά το κέρδος του
φαίνεται φυσιολογικό. Εννοείται ότι η φουσκωμένη αυτή τιμή φτάνει στο ράφι και στον
τελικό καταναλωτή. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο αγρότης με βάση το Τιμολόγιο
Αγοράς από τον έμπορο που έχει στα χέρια τους, δικαιούται επιστροφή ΦΠΑ 8%. Όσο
μεγαλύτερο είναι λοιπόν το Τιμολόγιο τόσο περισσότερα παίρνει ως επιστροφή ο
αγρότης. Επίσης, ο αγρότης σήμερα φορολογείται τεκμαρτά και όχι με τα
πραγματικά έσοδα και κέρδη του. Δηλαδή με βάση τον αριθμό των στρεμμάτων, ζώων,
μελισσιών που έχει και σε συνδυασμό με πίνακες τις εφορίας ένα τεκμαρτό εισόδημα
με το οποίο φορολογείται. Σε πολλές περιπτώσεις δημιουργείται το παράδοξο
να έχει ο αγρότης πραγματικά κέρδη 20000€ και να φορολογείται για 6000€!!
Με
την υποχρέωση τήρησης βιβλίου εσόδων εξόδων στον αγρότη και την έκδοση από
αυτόν Τιμολογίου Πώλησης εξαλείφονται πολλές από τις παραπάνω στρεβλώσεις. Ο
αγρότης θα φορολογείται πλέον με βάση τα πραγματικά του έσοδα γιατί δεν θα τον
συμφέρει να εκδίδει Τιμολόγιο με μεγαλύτερη αξία από την πραγματική σε όφελος
του εμπόρου. Επίσης θα μπορεί να καταχωρεί όλα τα καλλιεργητικά του έξοδα και
να εκπίπτει το σύνολο του φπα αυτών. Θα λογίζονται ως έξοδα και τα εργατικά που
έχει πληρώσει με εργόσημο, πατάσσοντας έτσι τη ανασφάλιστη εργασία και την
απασχόληση παράνομων. Ο έμπορος από την άλλη δεν θα μπορεί να αισχροκερδεί και
να φοροδιαφεύγει με αποτέλεσμα να μειωθεί και η τελική τιμή του προϊόντος στο
τελικό καταναλωτή. Το σχέδιο αυτό είχε προβλεφτεί στο προσχέδιο του φορολογικό
νομοσχέδιο τον Σεπτέμβριο του 2011 αλλά ποτέ δεν κατατέθηκε!!! Τα έσοδα του
κράτους από αυτό είχαν υπολογιστεί σε 3 δις ευρώ μόνο από την φορολόγηση των
αγροτών και τη μειωμένη επιστροφή ΦΠΑ.
2.
2. ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΥΣΙΜΩΝ, ΠΑΤΑΞΗ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟΥ
Πολλά χρήματα χάνονται
για το κράτος από το λαθρεμπόριο καυσίμων ενώ λόγω φορολογίας η τιμή των
καυσίμων έχει γίνει απαγορευτική για πολλούς Έλληνες και συμμετέχει πλέον σε
μεγάλο ποσοστό στην διαμόρφωση του κόστους παραγωγής κάθε προϊόντος ή
υπηρεσίας. Ο φόρος του καυσίμου στην χώρα μας έχει ως εξής, εισάγουμε αργό
πετρέλαιο το οποίο διυλίζεται και παράγει κυρίως καύσιμα, αλλά και άσφαλτο,
πλαστικό και λοιπά υποπροϊόντα. Η φορολόγησή του γίνεται όταν το καύσιμο φεύγει
από το διυλιστήριο και φορτώνεται σε οχήματα εταιρειών καυσίμου. Ανάλογα με το
τι καύσιμο είναι έχει και τον αντίστοιχο ειδικό φόρο, εκτός αν πάει για εξαγωγή
(αφορολόγητο) ή είναι πετρέλαιο ναυτιλίας (εξαιρετικά μειωμένο ειδικό φόρο).
Δεν καταλήγει όμως πάντα στον αρχικό προορισμό του το καύσιμο. Βυτιοφόρα με
προορισμό τη πχ Βουλγαρία ξεφορτώνουν σε παράνομες αποθήκες στη Λαμία ενώ το
ναυτιλιακό πολλές φορές πηγαίνει σε πλοία φαντάσματα. Έτσι οι λαθρέμποροι να
εκμεταλλεύονται τις εξαιρέσεις και να πωλούν σε πλήρη τιμή καύσιμα αφορολόγητα
κερδίζοντας το ποσό του φόρου.
Η
λύση για να παταχθούν τα κυκλώματα λαθρεμπορίας είναι ένας φόρος ενιαίος να
μπαίνει κατευθείαν στο αργό πετρέλαιο όταν αυτό έρχεται στο διυλιστήριο.
Υπόχρεος σε αυτό το φόρο θα είναι το διυλιστήριο και όχι η πετρελαϊκή εταιρεία
όπως σήμερα και θα αποδίδεται εξ ολοκλήρου στο κράτος. Επίσης θα επιβαρύνει το
σύνολο της παραγωγής και όχι μόνο τα καύσιμα. Ο φόρος θα πληρώνεται αρχικά στο
διυλιστήριο και όποιος δικαιούται επιστροφή φόρου για διάφορους λόγους θα
πρέπει προσκομίσει στο κράτος όλα τα απαραίτητα παραστατικά που να δικαιολογούν
την επιστροφή φόρου καθώς και τα αποδεικτικά παράδοσής του στους τελικούς
παραλήπτες που δικαιούνται φορολογική ασυλία, πχ εξαγωγή, πλοία κλπ. Με λίγα
λόγια ότι γινόταν μέχρι πέρσι με το πετρέλαιο θέρμανσης και τα πρατήρια αλλά
εδώ θα έχουμε να κάνουμε με μερικές εκατοντάδες εμπλεκόμενους και όχι αρκετές
χιλιάδες πρατήρια και δικαιούχους. Το μέτρο αυτό θα εξασφαλίσει επιπλέον έσοδα
μειώνοντας παράλληλα και την τελική τιμή του καυσίμου στο πρατήριο διότι θα
επιβάλλεται ουσιαστικά σε όλα τα προϊόντα πετρελαίου. Αυτό θα μειώσει και το
κόστος παραγωγής λοιπών προϊόντων, τα μεταφορικά και γενικότερα θα συμβάλει
στην γενική μείωση των τιμών αυξάνοντας τα φορολογικά έσοδα και πατάσσοντας τη
φοροδιαφυγή από το λαθρεμπόριο που υπολογίζεται σε 4 δις ευρώ.
3. ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΜΕ ΦΠΑ
Η αγορά των ακινήτων για την χώρα μας είναι μια δραστηριότητα που
αποφέρει αρκετά κέρδη αλλά προσφέρει εργασία σε πάρα πολύ κόσμο. Ταυτόχρονα είναι
και μια δραστηριότητα που επιτρέπει μεγάλη φοροδιαφυγή, τόσο από τους
μικροεργολάβους που πχ χτίστες, ελαιοχρωματιστές, υδραυλικούς που εισπράττουν
πολύ περισσότερα από αυτά που εμφανίζουν με απόδειξη, όσο και από τους
κατασκευαστές που πωλούν σε εμπορική αξία ενώ τα συμβόλαια έχουν την
αντικειμενική αξία που είναι μικρότερη. Στη παρούσα φάση της οικονομίας, με την
αγορά ακινήτων να έχει νεκρώσει, μια αύξηση των αντικειμενικών αξιών θα ήταν
καταστροφική για την επιδιωκόμενη ανάπτυξη αλλά και άνευ δημοσιονομικής
σημασίας καθώς περισσότερα προβλήματα θα δημιουργούσε παρά έσοδα για τα κρατικά
ταμεία. Γι αυτό θα ασχοληθούμε κυρίως με την πρώτη κατηγορία φοροδιαφυγής, τους
μικροεργολάβους. Για να ηλεκτροδοτηθεί ένα ακίνητο που χτίζει ιδιώτης αρκεί να
προσκομίσει στην εφορία τιμολόγια κατασκευής που να είναι περισσότερα από το
Ελάχιστο Κόστος που το έχει προσδιορίσει ο Μηχανικός. Συνήθως το ΕΚ είναι
αρκετά χαμηλό και έτσι ο ιδιοκτήτης για να γλυτώσει ΦΠΑ θέλει μικρότερες
αποδείξεις από τους εργολάβους μιας και στα υλικά δεν μπορεί να το κάνει αυτό.
Οι εργολάβοι παίρνουν την αμοιβή τους και το ΦΠΑ για την απόδειξη που θα
εκδώσουν, όσο μικρότερη τόσο λιγότερο φορολογούνται και αυτοί. Όταν αντί για
ιδιώτη, κατασκευάζει μια εταιρεία θέλει το κόστος κατασκευής να μη ξεπεράσει
την αντικειμενική αξία γιατί κατά την πώληση εφαρμόζεται ΦΠΑ στη μεγαλύτερη
αξία από την αντικειμενική και το απολογιστικό κόστος του έργου. Έτσι και ο
κατασκευαστής έχοντας τιμολόγια υλικών και εργατικό κόστος (ΙΚΑ) επιδιώκει από
τους εργολάβους να λάβει και αυτός μειωμένες αποδείξεις ώστε να μη πληρώσει
επιπλέον ΦΠΑ επιτρέποντας στους εργολάβους να φοροδιαφεύγουν.
Ο κατασκευαστής επίσης φορολογείται
τεκμαρτά με βάση τις πωλήσεις που έχει ανά έτος (το τεκμαρτό κέρδος είναι 20%
επί των πωλήσεων).
Η λύση που προτείνεται
είναι η εξής για τον ιδιώτη, για την ηλεκτροδότηση του να επιβαρύνεται με φπα
επί της αντικειμενικής αξίας της κατασκευής μείον το φπα που έχει ήδη πληρώσει
για την αγορά υλικών και την λήψη υπηρεσιών. Έτσι ο ιδιώτης θα ξέρει ότι δεν
μπορεί να αποφύγει το ΦΠΑ, θα το πληρώσει είτε στο κράτος στο τέλος είτε στον
εργολάβο. Χωρίς όφελος λοιπόν, θα επιδιώκει να λαμβάνει απόδειξη για όλο το
ποσό από τον εργολάβο εμποδίζοντάς τον να φοροδιαφεύγει ουσιαστικά. Όσον αφορά
τις εταιρείες, να υποχρεούται να εκδίδουν τιμολόγιο για την παράδοση του
κτίσματος με φπα και να το εισπράττουν ακόμα και από αυτόν που δικαιούται
απαλλαγή φπα λόγω α κατοικίας. Όποιος έχει τέτοια φοροαπαλλαγή αυτή να
περιορίζεται στο συντελεστή ΦΠΑ 13% και όχι 23% που ισχύει για τα ακίνητα
καταργώντας το Φόρο μεταβίβασης που ισχύει σήμερα. Για τη φοροαπαλλαγή αυτή
να προσκομίσει το τιμολόγιο μετά στην εφορία του και να του επιστρέφεται
το ποσό ΦΠΑ (10%). Έτσι ο κατασκευαστής θα εισπράττει και αποδίδει ολόκληρο το
ποσό και θα εκδίδει και Τιμολόγιο με την αξία μεταβίβασης ενώ σήμερα απλά συντάσσεται συμβόλαιο.
Με τα παραπάνω
πατάσσεται ένα μεγάλο μέρος της φοροδιαφυγής επί των ακινήτων αυξάνοντας τα
κρατικά έσοδα.
4.
ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΑΚΙΝΗΤΩΝ – ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΕΤΗΔΗΕ
Δυστυχώς,
στην Ελλάδα, η διατήρηση ακίνητου επιβαρύνετε με αρκετούς φόρους Δημοτικά τέλη,
ΕΤΑΚ, ΕΤΗΔΗΕ κλπ και επιβαρύνεται και με τεκμήριο. Και στο εξωτερικό το ίδιο
συμβαίνει αλλά με άλλο τρόπο, δικαιότερο και ανταποδοτικό. Η πρόταση μου είναι
να καταργηθούν όλοι οι φόροι που επιβάλλονται στο ακίνητο και να
αντικατασταθούν με ένα φόρο παρόμοιο με το ΕΤΗΔΗΕ, δηλαδή ένα ποσό ανά
τετραγωνικό μέτρο ανάλογα τη χρήση του κτηρίου και την αντικειμενική αξία του,
μόνο που θα επιβάλλεται και θα εισπράττεται από τους Δήμους. Η τοπική
αυτοδιοίκηση χρηματοδοτείται από το κράτος για να προσφέρει υπηρεσίες και ήδη
πολλοί Δήμοι είναι χρεωμένοι σε Τράπεζες και αναστέλλουν την λειτουργία τους
λόγο αδυναμίας του κράτους να τους χρηματοδοτήσει πλέον. Προτείνω, οι Δήμοι να
καλύπτουν το 80% των εσόδων από την επιβολή ενός τέτοιου φόρου. Οι Δήμοι
γνωρίζουν το σύνολο των τετραγωνικών που υπάρχουν στον δήμο τους όπως γνωρίζουν
και τα έξοδα που θα κληθούν να καλύψουν. Με μια απλή διαίρεση θα προκύψει ένας
Δημοτικός φόρος που στη χειρότερη περίπτωση θα είναι όσο το σημερινό ΕΤΗΔΗΕ ενώ
στις περισσότερες περιπτώσεις η επιβάρυνση δεν θα είναι πάνω από 1,5€/τμ. Οι
δήμοι βέβαια έχουν και άλλους πόρους από διάφορους δημοτικούς φόρους και έτσι
θα έχουν ισοσκελισμένους ή και κερδοφόρους ισολογισμούς. Με αυτό τον τρόπο
φεύγει η χρηματοδότηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από το κράτος μειώνοντας τις
δαπάνες του Κρατικού προϋπολογισμού περισσότερο από τη μείωση των εσόδων από
τους φόρους των ακινήτων (περίπου 1,5δις όφελος). Παράλληλα, ο ιδιοκτήτης
επιβαρύνεται λιγότερο και τα χρήματά του χρηματοδοτούν με άμεσο τρόπο την πόλη
του. Εξαιτίας αυτού, θα υπάρχει και πιο άμεσος έλεγχος από τον πολίτη προς την
δημοτική αρχή απαιτώντας μεγαλύτερη διαφάνεια και εμποδίζοντας την
κατασπατάληση πόρων που γινόταν στο παρελθόν.
5. ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ – ΙΔΙΩΤΩΝ
Πολλά άστοχα μέτρα
έχουν παρθεί τα τελευταία χρόνια προς αυτή τη κατεύθυνση με αποτέλεσμα την
υπερφορολόγηση πολλών και την φοροαποφυγή άλλων με οριζόντιο τρόπο χωρίς
σχέδιο. (κατάργηση αφορολόγητου, τεκμήρια διαβίωσης, τέλος επιτηδεύματος κλπ).
Οι άμεσοι φόροι στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν παραδοσιακά το 20% των φορολογικών
εσόδων. Το θέμα όλο εδώ είναι ο καθένας να πληρώνει τους φόρους που του
αναλογούν με βάση τη φοροδοτική του ικανότητα. Το κίνητρο της φοροδιαφυγής
μεγαλώνει όσο αυξάνεται η φορολογία.
Η λύση είναι λίγο πιο
απλή από ότι φαντάζεται κανείς. Κατ αρχάς την κατάργηση του αναχρονιστικού ΚΒΣ,
της Θεώρησης Βιβλίων και Στοιχείων και των υπέρογκων προστίμων για ανούσιες
παραβάσεις. Όχι στην σύνδεση των Ταμειακών μηχανών στο TAXIS όπως σχεδιάζεται γιατί περισσότερα
προβλήματα θα δημιουργήσει παρά θα λύσει. Το αντίθετο όπως συμβαίνει σε όλο τον
κόσμο πρέπει να κάνουμε, οι Ταμειακές μηχανές χρησιμεύουν μόνο για την
εσωτερική πληροφόρηση της επιχείρησης και όχι για τον προσδιορισμό φορολογητέας
ύλης. Μιλάμε για κατάργηση όλου του φορολογικού και δημιουργία ενός νέου εξ
αρχής. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι η ηλεκτρονική υποβολή στοιχείων ή
βιβλίων στο TAXIS ανά μήνα ή ανά τρίμηνο
στο πρότυπο των ετήσιων συγκεντρωτικών καταστάσεων που ισχύουν σήμερα ώστε να
υπάρχει διασταύρωση αυτών. Η εκτύπωση των υποβληθέντων καταστάσεων θα
αντικαταστήσει τα βιβλία ουσιαστικά. Να ενοποιηθεί ο φορολογικός
συντελεστής μεταξύ των εταιρειών (πχ 20%) και να ισχύει και για τις ατομικές
επιχειρήσεις ώστε η επιχειρηματικότητα ανεξαρτήτως αν ασκείτε από νομικά ή
φυσικά πρόσωπα να φορολογείται το ίδιο. Τα φυσικά πρόσωπα να δικαιούνται
αφορολόγητο ίσο με την ελάχιστη δαπάνη διαβίωσης (3000€) πλέον τα τέκνα που
υπάρχουν (2000€/τέκνο), πλέον ενός ποσού για συντήρηση οχήματος (πχ 2000€ για
1400κε) και ενός ποσού για την συντήρηση της α’ κατοικίας κάθε φορολογούμενου
(πχ 20€/τμ ή το 25% το ενοικίου που καταβάλλεται). Από εκεί και πέρα οι ιδιώτες
που έχουν ατομική επιχείρηση θα φορολογούνται με τον ενιαίο συντελεστή
ανεξάρτητος ποσού ενώ οι μισθωτοί συνταξιούχοι θα μπαίνουν σε κλίμακα ανάλογα
με το εισόδημά τους. Έτσι οι άγαμοι με αμάξι που νοικιάζουν ένα σπίτι 60τμ θα
πληρώνουν παραπάνω από τους έγγαμους με 2 παιδιά με ένα αμάξι που μένουν και
αυτοί σε σπίτι 60τμ γιατί αυτή είναι η πραγματική φοροδοτική τους ικανότητα.
Όσον αφορά τη συλλογή αποδείξεων για το αφορολόγητο το θεωρώ εντελώς γελοίο
μέτρο για μια σύγχρονη κοινωνία. Τα τεκμήρια διαβίωσης μπορούν να εφαρμοσθούν
μόνο για τα επιπλέον περιουσιακά στοιχεία και τα στοιχεία πολυτελούς διαβίωσης
(πχ πισίνες, οικιακό προσωπικό, δεύτερο αυτοκίνητο, δεύτερο σπίτι που δεν
εκμισθώνεται) και να προστίθενται στο υπάρχον αφορολόγητο έτσι ώστε να
προκύπτει ένα ελάχιστο φορολογητέο εισόδημα.
Όλα τα παραπάνω
προϋποθέτουν όμως την ύπαρξη τόσο ηλεκτρονικών ελέγχων όσο και φυσικών ελέγχων
από Δημόσιους Υπάλληλους που «περισσεύουν» από το κρατικό μηχανισμό, αλλά αυτό
θα το εξετάσουμε παρακάτω στις Διαρθρωτικές Αλλαγές. Από τα παραπάνω προκύπτει
ότι η ατομική επιχείρηση θα φορολογείτε ευνοϊκότερα από τις εταιρείες λόγο
ύπαρξης αφορολόγητου αλλά θα αποτρέψει τη δημιουργία εταιρειών για φορολογικούς
λόγους όπως πρόκειται να συμβεί με το σχεδιασμό του κράτους να καταργήσει το
αφορολόγητο στις ατομικές επιχειρήσεις και να τις φορολογεί με 35%! Έτσι η
δημιουργία εταιρείας θα γίνεται μόνο για πραγματικούς λόγους (συνεργασία, ένωση
κεφαλαίων κλπ) και όχι για φορολογικούς.
Όσον αφορά τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) που
είναι ένας έμμεσος και οριζόντιος φόρος επί
των κερδών ουσιαστικά, σκόπιμο είναι να μειωθεί σε 10% για τον χαμηλό
συντελεστή που αφορά είδη πρώτης ανάγκης και 20% για τα υπόλοιπα. Η αύξηση
του τα τελευταία χρόνια δεν οδήγησε σε αύξηση των κρατικών εσόδων αλλά αντίθετα
δημιούργησε φορολογικό πληθωρισμό και μείωσε την κατανάλωση ενώ αυξήθηκε και η
φοροδιαφυγή.
Ένας ειδικός έμμεσος φόρος που επιβάλετε είναι τα τέλη κυκλοφορίας των
αυτοκινήτων. Το ορθό θα είναι να συνδυάζετε με την χρήση του αυτοκινήτου
και να πληρώνετε κάθε τρίμηνο ή εξάμηνο μαζί με τα ασφάλιστρα του οχήματος και
με βάση το χιλιομετρητή του αυτοκινήτου. Δηλαδή ο ασφαλιστής να είναι υπεύθυνος
να καταγράψει το χιλιομετρητή, να το αναρτήσει στην σχετική ηλεκτρονική βάση
του υπουργείου όπου θα υπολογίζονται τα τέλη για το συγκεκριμένο όχημα με πχ
0,01 €/χλμ επί ένα συντελεστή ρύπανσης που θα έχει το όχημα, να τα εισπράττει
και να τα αποδίδει στο δημόσιο. Με αυτό τον τρόπο θα πληρώνει ο πολίτης ανάλογα
με την χρήση του οχήματος ενώ η παρούσα βάση θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και
για το προσδιορισμό της δαπάνης συντήρησης του οχήματος που θα προστίθεται στο
αφορολόγητο.
6
6.
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
Το κράτος δυστυχώς
έχει οργανωθεί με αναχρονιστικές μεθόδους οργάνωσης διοίκησης του περασμένου
αιώνα. Απασχολεί πολύ περισσότερο προσωπικό από ότι χρειάζεται για να παράγει
το ίδιο προϊόν και έχει πολλές ανούσιες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις. Εσκεμμένα
διατηρήθηκε αυτή η μορφή τόσα χρόνια γιατί ο διορισμός στο δημόσιο ήταν ένα
προνόμιο των πολιτικών που δημιούργησαν ένα κομματικό δημόσιο τομέα με πολλές
εξαρτήσεις και συμφέροντα.
Το τι πρέπει να γίνει,
το έχουμε κάνει ήδη, όσο κι αν ξενίζει αυτό, αλλά ναι το έχουμε ήδη εφαρμόσει.
Απλά σταματήσαμε εκεί γιατί το κομματικό κράτος δεν ήθελε την συνέχιση αυτής
της προσπάθειας. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε κάτι καινούργιο, απλά να
εφαρμόσουμε ότι κάναμε με τα ΚΕΠ. Λίγοι υπάλληλοι που μπορούν να κάνουν πολλές
δουλειές και να εξυπηρετούν τον πολίτη αποτελεσματικά. Επειδή τώρα τελευταία,
για λόγους κόστους, έχουν κλείσει πολλές υπηρεσίες στην επαρχία και δεν υπάρχει
εξυπηρέτηση του πολίτη το ιδανικό θα ήταν σε κάθε πόλη άνω των 5000 κατοίκων ή
στο κέντρο κάθε δήμου όπου υπάρχει δημόσιο κτίριο (υπάρχει στους περισσότερους
δήμους της χώρας) εκεί να συστεγάζονται πολλές δημόσιες υπηρεσίες όπως (ΙΚΑ,
ΟΑΕΔ, ΣΕΠΕ, ΟΑΕΕ, ΟΓΑ, Δημόσιο Ταμείο, Φορολογική Υπηρεσία, και Υπηρεσίες
διάφορων υπουργείων πχ μεταφορών, ναυτιλίας, γεωργία κλπ) οπότε, χωρίς να
επιβαρύνεται το κράτος με ενοίκια, να υπάρχουν εκπαιδευμένοι δημόσιοι υπάλληλοι
που να μπορούν να εξυπηρετήσουν τον πολίτη σε περισσότερα από ένα αντικείμενα.
Τα παραπάνω προϋποθέτουν την πλήρη μηχανοργάνωση του κράτους και την ηλεκτρονική
πρόσβαση του πολίτη σε πολλές εφαρμογές των κρατικών υπηρεσιών ώστε η φυσική
παρουσία του πολίτη και η συναλλαγή του με τον δημόσιο υπάλληλο να περιοριστεί
στο ελάχιστο δυνατό. Αυτό το «νέο» οργανόγραμμα θα εξοικονομήσει πολλές θέσεις
εργασίας ενώ θα αυξήσει την παραγωγικότητα του Δημοσίου. Οι «περισσευούμενοι»
δημόσιοι υπάλληλοι θα μπορούν να διενεργούν ελέγχους σε τοπικό επίπεδο, όχι
μόνο οικονομικούς, αλλά και άλλων παραβάσεων αυξάνοντας την αποδοτικότητα των
φορολογικών μέτρων και την έννομη λειτουργία μιας κοινωνίας. Επίσης, ένα
«πολυδύναμο» δημόσιο κέντρο σε κάθε δήμο ή μεγάλη πόλη προσθέτει πόρους και
στην τοπική οικονομία.
7. ΥΓΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ –
ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΗ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
Τα Κέντρα υγείας που υπάρχουν
στους δήμους να περάσουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και να ενισχυθούν αντί να
κλείσουν, σε συνεργασία και με ασφαλιστικούς φορείς. Οι Δήμοι μπορούν να
προσφέρουν πρωτοβάθμια περίθαλψη στους Δημότες τους με σκοπό την παροχή Α’
βοηθειών, λειτουργία τράπεζας αίματος, αντιμετώπιση μικροασθενειών έναντι
μικρού τιμήματος ή με χρήση ασφαλιστικού φορέα. Η κεντρική διοίκηση στον τομέα
αυτό δυστυχώς απέτυχε να εξυπηρετήσει αποτελεσματικά τις τοπικές ανάγκες και
κάτω από το βάρος των περικοπών φθίνει όλο και περισσότερο η υγειονομική
εξυπηρέτηση του πολίτη. Αποτέλεσμα αυτού είναι οι ασφαλισμένοι να προσέρχονται
στο κέντρο του νομού όπου υπάρχει νοσοκομείο για το παραμικρό απασχολώντας
προσωπικό και πόρους αναίτια ή να επιβαρύνονται οικονομικά επισκεπτόμενοι τον ιδιώτη
ιατρό ή να περιμένουν το «τηλεφωνικό ραντεβού» για να επισκοπηθούν το ιατρό του
ασφαλιστικού τους ταμείου.
Το ίδιο να γίνει και
στο τομέα της Παιδείας σε πρωτοβάθμιο επίπεδο ώστε κάθε δήμος ή κοινότητα να
διατηρήσει όπου κρίνεται απαραίτητο το Σχολείο ανοικτό. Με το κλείσιμο των
σχολείων στις κοινότητα και τη συγχώνευσή τους το κράτος πλήρωσε περισσότερα σε
μεταφορικά των μαθητών, από ότι εξοικονόμησε μιας και τα κτήρια αυτά ήταν κατά
90% δημόσια. Επίσης είναι απαράδεκτο 6χρονα παιδιά να ταξιδεύουν ασυνόδευτα
κάθε μέρα 100χλμ για να μορφωθούν.
Η ανάπτυξη Δημοτικής
αστυνομίας είναι απαραίτητη όχι κυρίως για το κέντρο του δήμου όπου υπάρχει
έντονη η παρουσία της ΕΛΑΣ αλλά κυρίως στην περιφέρεια κάθε δήμου όπου
κυριαρχεί φόβος και ανασφάλεια οδηγώντας τους κατοίκους ακόμα και στην
αυτοδικία. Επίσης θα προσθέσει και θέσεις εργασίας.
Όπως προανέφερα οι
δήμοι θα έχουν ιδίους πόρους για να προσφέρουν αυτά και θα είναι η
ανταποδοτικότητα ουσιαστικά ενός φόρου που σήμερα χαρακτηρίζεται ως «χαράτσι».
8. ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΑΝΕΡΓΙΑΣ
– ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Λόγω της ύφεσης της
ελληνικής οικονομίας που έχει προέρθει κυρίως από τα μέτρα που έχει πάρει το
κράτος για να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους η ανεργία έχει εκτοξευθεί.
Μπορούμε να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας και ανάπτυξη χωρίς να επιβαρύνουμε
τον κρατικό προϋπολογισμό; Ναι, αν θέλουμε μπορούμε. Μπορούμε να δημιουργήσουμε
προϋποθέσεις για απασχόληση και επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας ακλουθώντας τον
αντίθετο δρόμο από ότι κάναμε μέχρι σήμερα όπου ευνοούσαμε τον συγκεντρωτισμό
με σκοπό την μείωση του κόστους και της τιμής ενός αγαθού. Για παράδειγμα, μια
διάταξη όπου θα απαγορεύει στα Σουπερ Μάρκετ να πωλούν νωπά μη συσκευασμένα
τρόφιμα. Οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν θα είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτές
που θα δημιουργηθούν. Διότι θα προσλάβουν οι υπάρχουσες επιχειρήσεις
(κρεοπωλεία, μανάβικα, φούρνοι, τυροπωλεία, καφεκοπτεία) επιπλέον εργαζόμενους
ενώ θα ανοίξουν και άλλες τέτοιες επιχειρήσεις σε τοπικό επίπεδο προσφέροντας
εργασία. Μπορεί η τιμή των προϊόντων αυτών να είναι αυξημένη σε σχέση με το Σ/Μ
αλλά το επιπλέον αυτό ποσό θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά μέσα στην τοπική
κοινωνία παράγοντας επιπλέον εισόδημα, θέσεις εργασίας και εν τέλει φόρους. Το
παραπάνω παράδειγμα αφαιρεί τζίρο και κέρδη από τις πολυεθνικές και τον
ανακατανέμει στην τοπική κοινωνία με σημαντικά οφέλη για την τοπική οικονομία
και για το κράτος.
Ακούμε συχνά ότι οι
ξένες επενδύσεις θα φέρουν ανάπτυξη. Έχουμε ξεχάσει όμως τις ελληνικές
καταθέσεις που για να μη κινδυνεύσουν, άλλες έφυγαν στο εξωτερικό και για αυτές
που παρέμειναν (180δις) το κράτος δανείστηκε για να κεφαλαιοποιήσει τις
τράπεζες που τις έχουν. Οι τράπεζες από καιρό έχουν σταματήσει να κάνουν τη
δουλειά τους. Δηλαδή να αξιοποιούν τις καταθέσεις δίνοντας δάνεια σε
επιχειρήσεις και χρηματοδοτώντας την ανάπτυξη.
Ένα μέτρο που θα
μπορούσε να εφαρμόσει το κράτος για τη δημιουργία επενδύσεων και ανάπτυξης
είναι να καταργήσει το δικαίωμα στις εταιρείες να έχουν αφορολόγητα αποθεματικά
με σκοπό επενδύσεις αλλά να τα φορολογεί κανονικά και να δίνει φοροαπαλλαγή
μετά την πραγματοποίηση της επένδυσης. Επίσης, να επιβάλει επιπλέον φόρο σε
τόκους καταθέσεων όταν το κεφάλαιο είναι πολύ μεγάλο για ένα άτομο. Ο σκοπός
των μέτρων αυτών θα είναι η ύπαρξη όσο το δυνατόν λιγότερων λιμναζόντων
κεφαλαίων δίνοντας αντικίνητρα για την αποταμίευσή τους και κίνητρα για την
επένδυσή τους. Δεν μιλάμε για τους μικροκαταθέτες βέβαια αλλά για αυτούς που
έχουν αρκετά χρήματα και αφού οι τράπεζες δεν τα επενδύουν πρέπει να αναλάβουν δράση
οι ίδιοι για να έχουμε ανάπτυξη χωρίς να περιμένουμε τις ξένες επενδύσεις.
Όσον αφορά το επίδομα
ανεργίας προτείνω να αλλάξει εντελώς ο τρόπος με τον οποίο χορηγείται. Όσοι
είναι άνεργοι να δικαιούνται μεγαλύτερο επίδομα ανεργίας και να συνδυαστεί βάση
των βιοποριστικών του αναγκών. Για να λάβει όμως το επίδομα ανεργίας κάθε μήνα
θα πρέπει να προσφέρει τουλάχιστον 5 ημέρες εθελοντικής εργασίας στην τοπική
κοινωνία. Εδώ μπορεί ανέξοδα ο Δήμος να απασχολεί ανέργους ανάλογα με τις
γνώσεις και τις δυνατότητές τους, να τους κρατάει ενεργούς στην κοινωνία και να
τους προσφέρει και επιπλέον εμπειρία ενώ και η κοινωνία θα ωφελείται. Σε
αντάλλαγμα αυτού ο άνεργος θα παίρνει ένα επίδομα ανεργίας τέτοιο που θα του
επιτρέπει να καλύψει τις βασικές βιοποριστικές του ανάγκες μέχρι να βρει πάλι
εργασία.
9
9. ΜΕΙΩΣΗ ΚΟΣΤΟΥΣ ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΗΣ
Οι περισσότεροι που
έχουν πάει στρατό χαρακτηρίζουν την περίοδο αυτή σαν «άχρηστα χρόνια» που δεν
έμαθαν και δεν έκαναν τίποτα. Θα μπορούσαν όμως να είχαν μάθει κάτι πέρα από τη
χρήση ενός όπλου και τακτικές μάχης; Σίγουρα. Τους μήνες που οι νέοι αυτής της
χώρας κάθονται άπραγοι, χωρίς να παράγουν τίποτα μέσα σε στρατόπεδα, θα
μπορούσαν με τη συμβολή των στρατιωτικών δομών, που ήδη υπάρχουν, να είχαν
εκπαιδευτεί και σε πράγματα που αφορούν την ζωή μετά τη θητεία τους, πέρα από
τη χρήση του όπλου. Ο στρατός θα μπορούσε να εκπαιδεύει τους νέους σε παροχή Α’
βοηθειών ώστε να γνωρίζουν λίγα βασικά πράγματα και να μπορούν να βοηθήσουν
τους ίδιους και τον συνάνθρωπό τους όταν παραστεί ανάγκη. Επίσης θα μπορούσε να
τους εκπαιδεύσει και στην πυρόσβεση. Να ξέρουν τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση
φωτιάς είτε αστικής είτε δασικής. Πως μπορούν να βοηθήσουν τους πυροσβέστες
έστω. Αυτή η γνώση θα είναι πολύτιμη για την υπόλοιπη ζωή τους. Πώς θα μπορούσε
όμως αυτό να το εκμεταλλευτεί το κράτος ώστε να μειώσει τις δαπάνες του; Σήμερα
οι δασοπυροσβέστες απασχολούνται 5 μήνες και μετά για άλλους 6 παίρνουν επίδομα
ανεργίας. Ταυτόχρονα, όποιος ολοκληρώνει την στρατιωτική του θητεία παραμένει
από 3 έως 5 έτη σε εφεδρεία. Εκεί μπορεί το κράτος να χρησιμοποιήσει τον έφεδρο
ως εθελοντή δασοπυροσβέστη για 10 μέρες κατά την διάρκεια της αντιπυρικής
περιόδου (περίπου 120 ημέρες) τα επόμενα 5 έτη. Έτσι το κράτος δεν
θα επιβαρυνόταν με το κόστος των δασοπυροσβεστών και θα μπορούσε να προσλάβει
και άλλους πυροσβέστες όπου χρειάζονται χωρίς ουσιαστικά να είχε επιπλέον
δαπάνες.
10 ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
Είναι γεγονός, ότι το
κράτος έχει μια τεράστια ακίνητη περιουσία. Μπορεί να την αξιοποιήσει
αποτελεσματικά μεταφέροντας εκεί υπηρεσίες του και μειώνοντας δαπάνες ή να την
νοικιάσει σε ιδιώτες και να έχει επιπλέον έσοδα. Δεν αναφέρω την πώληση διότι
στην παρούσα φάση με τις τιμές της αγοράς είναι ασύμφορη για το δημόσιο
συμφέρον και θα μοιάζει με ξεπούλημα. Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο κτήρια αλλά
και καλλιεργήσιμες εκτάσεις, ακόμα και ακατοίκητα νησιά.
Το κράτος σχεδιάζει
επίσης και την ιδιωτικοποίηση ή μάλλον την τιτλοποίηση των υδάτινων πόρων με
σκοπό την πώληση τους για επιπλέον έσοδα. Οι υδάτινοι πόροι είναι δημόσιο αγαθό
αλλά όχι πάντα. Υπάρχουν πολλοί ιδιώτες που έχουν πηγάδια με σκοπό την άρδευση
των κτημάτων τους ή την πώληση του νερού τους σε άλλους για άρδευση. Κατ
αρχάς, σε μια δημοκρατική χώρα, δεν μπορείς να απαλλοτριώσεις την ιδιωτική
περιουσία χωρίς αποζημίωση. Ακόμα και έτσι όμως ο κρατικός σχεδιασμός είναι
τέτοιος που σύντομα θα ζήσουμε καταστάσεις Χιλής. Δηλαδή, ένας ιδιώτης αγοράζει
δικαιώματα νερού είτε σαν επένδυση με σκοπό το κέρδος από την πώληση τους στους
ντόπιους, είτε με σκοπό την ιδιοχρησιμοποίησή τους για ιδία παραγωγή αφήνοντας
την τοπική κοινωνία χωρίς νερό, πχ ένα μεταλλείο να αγοράσει δικαίωμα νερού από
μια πηγή που αρδεύει ένα κάμπο με καλλιέργειες. Επειδή αυτά έγιναν στην Χιλή,
καλό είναι να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Πολλοί αγρότες χάρηκαν με το σχέδιο
αυτό γιατί ο γείτονας που είχε το πηγάδι δεν τους έδινε νερό, αυτό είναι η
αντίθετη εικόνα. Κάπου υπάρχει και η μέση λύση. Ναι, να κρατικοποιηθούν οι
υδάτινοι πόροι αλλά με αποζημίωση. Όμως, να δοθεί η διαχείριση τους στην Τοπική
Αυτοδιοίκηση με σκοπό την ύδρευσή και την άρδευση. Αν ένας δήμος δεν έχει
αρκετό πόσιμο νερό να μπορεί να αγοράσει από τον όμορο δήμο που έχει. Το ίδιο
και για την άρδευση, αλλά η διαχείριση θα γίνεται σε τοπικό επίπεδο έτσι ώστε
και οι πολίτες να μη στερηθούν ποτέ το πόσιμο νερό αλλά και να μη μειωθεί η
αγροτική μας παραγωγή. Ήδη όλοι πληρώνουμε ένα αντίτιμο για το νερό που
χρησιμοποιούμε και καλό είναι αυτό να παραμείνει έτσι, σε αυτή την τιμή και να
αποτελεί έσοδο του δήμου μας και όχι του ιδιώτη. Οι αγρότες ήδη πληρώνουν και
αυτοί για την άρδευση, είτε στο δήμο είτε στον ιδιώτη που έχει το πηγάδι. Αύριο
θα πληρώνουν στον δήμο αλλά θα έχουν πρόσβαση στο νερό και όχι στον
ιδιώτη γείτονά τους ή στην τάδε πολυεθνική με υψηλό αντίτιμο.
