Δημοσιεύθηκε ώς απάντηση στο http://www.greece-in-greed.blogspot.com/2012/05/blog-post_16.html
Κατ' αρχάς έχω διαβάσει το μεσοπρόθεσμο και το μνημόνιο 2 (103 σελίδες). Οι μισές θέλουν να διορθώσουν αυτό που όλοι οι έλληνες λένε ότι πάει στραβά στην Ελλάδα. Οι άλλες μισές καθοδηγουνται από την πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης με εντελώς κοντόφθαλμο τρόπο για όσους ζούν στην ελλάδα. Αλλά καλύτερα να το πάρουμε από την αρχή.
Πριν 2 χρόνια πίστευα και πιστεύω ακόμα, ότι 2 δρόμοι υπάρχουν. Ο ένας είναι η ενοποίηση της ευρώπης σε όλα. Την υγεία, την παιδεία, την φορολογία, τα κέρδη, τα χρέη, τα ελλείματα κλπ. Δηλαδή το επόμενο βήμα μετά την νομισματική ενοποίηση. Δεν ήθελε η Ευρώπη να το κάνει. Να μοιραστούν τα κέρδη τους με τα δικά μας χρέη; Να χάσουν οι πολαιτικοί τις θέσεις και τις εξουσίες τους; Να χάσουν τους "πελάτες-ψηφοφόρους" τους και τους "χορηγούς" τους;
Ο άλλος δρόμος είναι η διάλυση της ευρωζώνης και να επιστρέψει ο καθένας στην δικιά του οικονομία. Με οργάνωση, με πρόγραμμα και συντονισμένα ώστε να μην δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα.
Ο ΓΑΠ ήξερε οτι η συντιριτική ευρώπη δεν θέλει να πάει σε κανέναν από τους δύο δρόμους γιατί βολευόταν με την κατάσταση που επικρατούσε και τους πρότεινε ένα ευρωπαικό ΔΝΤ για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες κρίσεις μέσα στην ευρώπη. Τους πρότεινε ένα μονοπάτι πρός τον πρώτο δρόμο και αυτοί δημιουργήσαν στην αρχή ένα υβρίδιο ΔΝΤ και ευρώπης (μνημόνιο 1) και μόλις πρόσφατα φτιάξαν το ESFS. Ακόμα αρνούνται να χρησιμοποιήσουν την ΕΚΤ. Στη θεωρία το μονοπάτι αυτό θα οδηγούσε στον πρώτο δρόμο. Όμως, για να χρηματοδοτήσουν αυτό το μονοπάτι χρησιμοποιήσαν τις τράπεζες και βρεθήκαν όλες οι χώρες να μπαίνουν σε ύφεση και τις τράπεζές τους να είναι υπό κατάρρευση.Ενώ λοιπόν, η ιδέα ηταν καλή ο τρόπος εφαρμογής κατάφερε να κάνει αυτό το μονοπάτι να οδηγεί στον δεύτερο δρόμο. Και τώρα τι κάνουμε, πού πάμε;
Σίγουρα εφαρμόζοντας την οικονομική πολιτική του μνημονίου πάμε σε κατάρρευση αλλά σίγουρα εφαρμόζοντας πολλές από τις διαρθρωτικές αλλαγές του μνημονίου χτίζουμε κάτι καλύτερο αν και θα έπρεπε να το είχαμε κάνει από μόνοι μας τόσα χρόνια αλλά ας όψεται το κομματικό κράτος.
Μπορούμε να αλλάξουμε την Ευρώπη και να την στρέψουμε προς τον πρώτο δρόμο; Ισως, αλλά και πάλι, ακόμα και αν θέλει ο Ευρωπαικός λαός πρέπει πρώτα να πείσουμε τις Ευρωπαικές ηγεσίες όχι απλά να το δεχτούν αλλά να το εφαρμόσουν και με ένα σωστό και δίκαιο τρόπο για όλα τα κράτη της Ευρωπης. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Άλλες ηγεσιές, μη διεφθαρμένες με αλτρουισμό και αλλυλεγγύη θα μπορούσαν να κάνουν την Ευρώπη καλύτερη από τις ΗΠΑ. Υπαρχουν αυτές οι ηγεσίες; Δεν ξέρω, ίσως χρειαστεί να τις εφευρουμε. Δεν ξέρω για το Τσίπρα αν είναι κάτι τέτοιο, πάντος οι υπόλοιποι έλληνες ηγέτες σίγουρα δεν είναι όπως και οι περισσότεροι ευρωπαιοι.
Σίγουρα η κουβέντα αυτή σηκώνει μπουκάλι και όχι καφέ γιατί οι παράμετροι τα επιχειρήματα και τα αντεπιχειρήματα είναι πάρα πολλά. Μετά από αυτά τα λίγα και τα πρόχειρα θα γυρίσω στην ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη αντανακλαστική αντίδραση βλέποντας να πηγαίνουμε στον γκρεμό, είναι να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε δρόμο.
Πριν 2 χρόνια πίστευα και πιστεύω ακόμα, ότι 2 δρόμοι υπάρχουν. Ο ένας είναι η ενοποίηση της ευρώπης σε όλα. Την υγεία, την παιδεία, την φορολογία, τα κέρδη, τα χρέη, τα ελλείματα κλπ. Δηλαδή το επόμενο βήμα μετά την νομισματική ενοποίηση. Δεν ήθελε η Ευρώπη να το κάνει. Να μοιραστούν τα κέρδη τους με τα δικά μας χρέη; Να χάσουν οι πολαιτικοί τις θέσεις και τις εξουσίες τους; Να χάσουν τους "πελάτες-ψηφοφόρους" τους και τους "χορηγούς" τους;
Ο άλλος δρόμος είναι η διάλυση της ευρωζώνης και να επιστρέψει ο καθένας στην δικιά του οικονομία. Με οργάνωση, με πρόγραμμα και συντονισμένα ώστε να μην δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα.
Ο ΓΑΠ ήξερε οτι η συντιριτική ευρώπη δεν θέλει να πάει σε κανέναν από τους δύο δρόμους γιατί βολευόταν με την κατάσταση που επικρατούσε και τους πρότεινε ένα ευρωπαικό ΔΝΤ για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες κρίσεις μέσα στην ευρώπη. Τους πρότεινε ένα μονοπάτι πρός τον πρώτο δρόμο και αυτοί δημιουργήσαν στην αρχή ένα υβρίδιο ΔΝΤ και ευρώπης (μνημόνιο 1) και μόλις πρόσφατα φτιάξαν το ESFS. Ακόμα αρνούνται να χρησιμοποιήσουν την ΕΚΤ. Στη θεωρία το μονοπάτι αυτό θα οδηγούσε στον πρώτο δρόμο. Όμως, για να χρηματοδοτήσουν αυτό το μονοπάτι χρησιμοποιήσαν τις τράπεζες και βρεθήκαν όλες οι χώρες να μπαίνουν σε ύφεση και τις τράπεζές τους να είναι υπό κατάρρευση.Ενώ λοιπόν, η ιδέα ηταν καλή ο τρόπος εφαρμογής κατάφερε να κάνει αυτό το μονοπάτι να οδηγεί στον δεύτερο δρόμο. Και τώρα τι κάνουμε, πού πάμε;
Σίγουρα εφαρμόζοντας την οικονομική πολιτική του μνημονίου πάμε σε κατάρρευση αλλά σίγουρα εφαρμόζοντας πολλές από τις διαρθρωτικές αλλαγές του μνημονίου χτίζουμε κάτι καλύτερο αν και θα έπρεπε να το είχαμε κάνει από μόνοι μας τόσα χρόνια αλλά ας όψεται το κομματικό κράτος.
Μπορούμε να αλλάξουμε την Ευρώπη και να την στρέψουμε προς τον πρώτο δρόμο; Ισως, αλλά και πάλι, ακόμα και αν θέλει ο Ευρωπαικός λαός πρέπει πρώτα να πείσουμε τις Ευρωπαικές ηγεσίες όχι απλά να το δεχτούν αλλά να το εφαρμόσουν και με ένα σωστό και δίκαιο τρόπο για όλα τα κράτη της Ευρωπης. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Άλλες ηγεσιές, μη διεφθαρμένες με αλτρουισμό και αλλυλεγγύη θα μπορούσαν να κάνουν την Ευρώπη καλύτερη από τις ΗΠΑ. Υπαρχουν αυτές οι ηγεσίες; Δεν ξέρω, ίσως χρειαστεί να τις εφευρουμε. Δεν ξέρω για το Τσίπρα αν είναι κάτι τέτοιο, πάντος οι υπόλοιποι έλληνες ηγέτες σίγουρα δεν είναι όπως και οι περισσότεροι ευρωπαιοι.
Σίγουρα η κουβέντα αυτή σηκώνει μπουκάλι και όχι καφέ γιατί οι παράμετροι τα επιχειρήματα και τα αντεπιχειρήματα είναι πάρα πολλά. Μετά από αυτά τα λίγα και τα πρόχειρα θα γυρίσω στην ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη αντανακλαστική αντίδραση βλέποντας να πηγαίνουμε στον γκρεμό, είναι να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε δρόμο.
